ΕΙΣΑΓΩΓΗ

¨ Ο ΠΟΝΟΣ ΠΟΥ ΣΥΧΝΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΘΙΑ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΓΟΝΑΤΟΣ ΣΕ ΝΕΑΡΑ ΚΥΡΙΩΣ ΑΤΟΜΑ , ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΙΤΙΕΣ . ΜΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΟΜΗΡΙΑΙΑΣ ΑΡΘΡΩΣΗΣ . ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΑΘΛΟΥΝΤΑΙ . ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΟΠΟΥ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΣΕ ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΚΙΝΗΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΞΗΜΕΝΗ , ΤΟ ΓΟΝΑΤΟ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΥΨΗΛΕΣ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΕΣ  ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΕΙΣ  ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ Η ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΘΡΩΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ , ΜΕ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ  . ΕΤΣΙ ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΕΛΑΤΤΩΝΟΥΝ ΑΠΟ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ , ΥΠΟΧΩΡΟΥΝ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ  ΑΛΛΑ ΟΙ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ ΕΠΑΝΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΘΕΛΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ .

Ο ΟΡΟΣ ΧΟΝΔΡΟΜΑΛΑΚΥΝΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΑΣ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟ 1906 ΑΠΟ ΤΟΝ Budinger ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΔΗΛΩΣΕΙ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΘΡΙΚΗΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΤΗΣ ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΑΣ , ΔΗΛ. ΛΕΠΤΥΝΣΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΒΡΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΡΘΡΙΚΗΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝΤΑΣΣΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΡΙΑΙΑ ΤΡΟΧΙΛΙΑ .

ΜΙΑ ΤΥΠΙΚΗ ΧΟΝΔΡΟΠΑΘΕΙΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ 11-13 ΕΤΩΝ , ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙΤΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΟΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ. ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ  ΠΟΝΟ ΒΑΘΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΟΝΑΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΘΕΙ ΑΠΟΛΥΤΟΣ . Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΟΞΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΕΝΤΟΝΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ, ΠΟΥ ΕΝΩ  ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΝΟΧΛΟΥΣΕ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ , ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΕΝΟΧΛΕΙ  ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ , Η ΑΡΓΟΤΕΡΑ Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΟΙΟΣ ΠΟΥ  ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΤΕ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΝΑ ΜΕΙΩΣΕ ΟΛΕΣ  ΤΟΥ ΤΙΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΠΑΓΟΝΤΑΙ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΟΜΗΡΙΑΙΑΣ ΑΡΘΡΩΣΗ .

ΑΙΤΙΑ:

• ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΕΚΦΥΛΙΣΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΟΜΗΡΙΑΙΑΣ ΑΡΘΡΩΣΗΣ.

1. αγγειακές και βιοχημικές αλλαγές του χόνδρου.
2. ανώμαλη τροχιοδρώμηση της επιγονατίδας.
3. διαφοροποίηση της θέσης , του σχήματος , του μεγέθους της επιγονατίδας.
4. κακή ευθυγράμμιση και αλλαγή της γωνίας έλξης [ γωνία Q].
5. υπερεξάρθρημα ή εξάρθρημα της επιγονατίδας  .
6. διαταραχή μυϊκής συνεργασίας μεταξύ έσω και έξω πλατύ .
7. διαταραχή στη σχέση μυϊκής συνεργασίας καμπτήρων και εκτεινόντων στην άρθρωση του γόνατος.
8. θυλακοσυνδεσμική ανισορροπία .
9. Άλλοι λόγοι.

Φαίνεται πως είναι αδύνατο να προσδιοριστή η ακριβής αιτιολογία , η εξέλιξη της πάθησης εξαρτάται όχι μόνο από την ηλικία και τη βαρύτητα , αλλά και από το σημείο της προσβολής σε συνδυασμό με τον τρόπο που το άτομο αντιλαμβάνεται εργονομικά το πρόβλημα του και συνεργάζεται για την επίλυση του .

Τα προβλήματα  του πόνου  δεν σχετίζονται και δεν αντιμετωπίζονται , κατ’ ανάγκη , ανάλογα με το βαθμό εκφύλισης της ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΟΜΗΡΙΑΙΑΣ άρθρωσης. Πολλές φορές οι αρθρικές επιφάνειες της  επιγονατίδας δεν δείχνουν εμφανή σημεία εκφύλισης και ο ασθενής  παραπονείται για πόνο και σαν συνέπεια αυτού για δυσλειτουργία.

Η φυσικοθεραπεία στηρίζεται στις βασικές αρχές της βιολογικής μηχανικής και διαμορφώνει στα μέτρα του δυνατού το  τρόπο  της επιβάρυνσης , ανάλογα  με το συγκεκριμένο πρόβλημα  και με τις αντοχές των βιολογικών υλικών.

Πόνος

Κατά καιρούς πολλοί ερευνητές έχουν ασχοληθεί με την αιτιολόγηση της προέλευσης του πόνου και παρά τις προσπάθειες , η ακριβής αιτιολόγηση  δεν είναι ακόμη δυνατή .. Είναι ενδιαφέρουσα η άποψη του Arnoldi [ 1991]  , ο οποίος αναφέρει ότι ο πόνος τις περισσότερες φορές εμφανίζεται στην πρόσθια  και έσω πλευρά του γόνατος , κάπου- κάπου  όμως και στην έξω  ή ακόμα και προς την ιγνυακή κοιλότητα . πολλά άτομα παραπονιούνται για συνεχή ενόχληση , για πόνο που μεγαλώνει κατά την ανάπαυση , ιδίως μετά από ασυνήθιστη επιβάρυνση. Τις περισσότερες φορές , ο πόνος προκαλείται μετά από αντίσταση στην έκταση ή στο βαθύ κάθισμα σε καθημερινές δραστηριότητες  που είναι το ανέβασμα ή κατέβασμα σκάλας , το βαθύ κάθισμα , το ποδήλατο ιδίως σε ανηφόρα , όταν κανείς κάθετε για πολύ ώρα με τα γόνατα λυγισμένα [ κινηματογράφος , αυτοκίνητο].

Ο πόνος συνήθως ελαττώνεται  όταν τα πόδια τοποθετηθούν σε θέση ανάρρωπη και λυγίσουν ελαφρώς.

Όπως αναφέρει ο Arnoldi [1991] ο πόνος στο γόνατο είναι αποτέλεσμα αγγειακής δυσλειτουργίας και η όποια εκφύλιση  στην επιγονατίδα είναι δευτεροπαθής.

Όπως αναφέρεται [ trial et al  1992]  υπάρχουν τέσσερα βασικά σχολεία σκέψης για την αιτιολόγηση του πόνου , όπως:

• κακή ευθυγράμμιση της επιγονατίδας και αλλαγή της γωνίας έλξης.
• δυσπλασία του τετρακέφαλου και μεγαλύτερη έλξη του  έξω πλατύ.
• υπερβολική πίεση της ‘έξω επιφάνειας της  επιγονατίδας και ανισορροπία συνδέσμων της επιγονατιδομηριαίας άρθρωσης.
• οι πάσης φύσεως βιοχημικές αλλαγές.

Είναι ενδιαφέρουσα η άποψη των θερμογραφικών παρατηρήσεων [ Devereaux et al, 1986] , όπου αναφέρεται πως η επιγονατίδα παρουσιάζει μια αύξηση της θερμοκρασίας της σε άτομα με επιγονατιδομηριαίο πόνο και πως το ίδιο φαινόμενο εμφανίζει και ο έσω πλατύς , σαν συνέπεια της συνεχούς έλξεις από τον έξω πλατύ και αυτό προκαλεί πόνο. Οι ίδιοι αναφέρουν πως η σωστή εκγύμναση του τετρακέφαλου   μειώνει τον πόνο.

Η χονδροπάθεια της επιγονατίδας δεν οδηγεί σε οστεοαρθρίτιδα [ insall et al, 1979].

Ευτυχώς τα νεαρά άτομα με χονδροπάθεια της επιγονατίδας με πόνο ή χωρίς αντιδρούν θετικά στην συντηρητική αγωγή , σε ένα ποσοστό που φθάνει έως και 90%.